পোহনীয়া সপোনটো
অনিতা মেধি মিশ্র
বঙাইগাঁও
বাঢ়ি অহা ৰাতিৰ কাচিজোনটো
নাৰিকল পাতেৰে সৰকি
সিঁচি দিছিল চোতালত
সুখৰ নিচুকনি গান।
বিস্ৰুত বাৰিষাৰ স্মৃতিত
শৰতৰ সুন্দৰতাই পলস জাপে
দূৰৈৰ পাহাৰৰ ছাঁত
অলেখ সপোনৰ উকমুকনি
কপাহী মেঘৰ আলোড়নত
কবিৰ বুকুত ভাবনাৰ হেন্দোলনি।
ঘন আন্ধাৰত নিয়ৰৰ টোপাল হৈ
আশাবোৰ চোতালত সৰে।
ওৰহীন উদ্দীপনাত
প্ৰহৰে-প্ৰহৰে শিপাই মাটিৰ বুকুত
পোহনীয়া সপোনটো...
কাণ উণাই উমান লওঁতেই
বিলীন হ’ল হিয়াৰ কোণত
আবেলিৰ ৰ’দালিত
জাক্ জাক্ বালিমাহী, শৰালি...
আহিনৰ পথাৰত
আমেজ ভৰা সৃষ্টিৰ
সেউজীয়া ঢৌ
সপোনৰ পোহাৰ মেলি
দুচকুত জিলিকে
অনুপম সম্ভাৰ লৈ
জীৰ্ণ কামিজৰ প্ৰতিশ্ৰুতি।
Doksiri দকচিৰি, নৱেম্বৰ, ২০২৪
No comments:
Post a Comment