অবিশ্বাস
ললিতা দাস
শুৱালকুছি, কামৰূপ
তোমালোকে ভাতখিনি খাই ল'বা। মই বেংকৰ পৰা আহি খাই আছো বুলি কৈ বাইকখন লৈ ওলাই যোৱা জিতুৰ ফালে বেকা দৃষ্টিৰে মাকে ভোৰভোৰাই কৈ উঠিল -"সময় অসময় নাই শাহুৱেকে যেতিয়াই বিচাৰে তেতিয়াই যাব লাগে। পইচা থ'বলৈ হ'লেও মোৰ ল'ৰা উলিয়াব হ'লেও মোৰ ল'ৰা ,দৌৰি থাক এতিয়া "।
বোৱাৰী মিনুৱে কথাষাৰ আওকাণ কৰি ভিতৰলৈ সোমাই গ'ল । যিহেতু মিনু ঘৰৰ একমাত্ৰ ছোৱালী আছিল তাতে বাপেক নোহোৱা সেয়ে টানে -বিপদে জোঁৱায়েকে সেইকন সহায়ৰ হাত আগবঢ়ায়।
ক্ষন্তেক পাছতেই ফোন কল আহিল জীয়েকৰ ঘৰৰ পৰা -"হেল্ল' মা সৰ্বনাশ হৈ গ'ল।তুমি উলিয়াব দিয়া টকাখিনি জোৱায়েৰাই উলিয়াই আহি থাকোঁতে দুজন অচিনাকি ব্যক্তিয়ে বেগটো থাপমাৰি লৈ পলালে অ' মা"বুলি কৈ কান্দিবলৈ ধৰিলে। কথাষাৰ শুনা মাত্ৰকে মাকে ঘৰত হুৱা-দুৱাখন লগাই দিলে।
বাৰাণ্ডাত বাতৰি কাকত লৈ বহি থকা গিৰিয়েকে খঙেৰে কৈ উঠিল --"নিজৰ ল'ৰা থাকোঁতেই জোঁৱায়েৰাক টকা উলিয়াব দিছিলা নহয়, এতিয়া মনে মনে থাকা।
No comments:
Post a Comment