আশা ভঙ্গগ

  ইনু দও 

 গুৱাহাটী  

       হঠাতে ইমান ৰাতিপুৱাই হিয়াধাকুৰি কোনে কান্দিছে ৷ এপলক ৰৈ কান্দোনটো কৰ পৰা আহিছে শইকীয়ানীয়ে জানিবলৈ চেষ্টা কৰিলে ৷ভালকৈ মন কৰাত  শইকীয়ানীয়ে  গম পালে  কান্দোনটো দেখুন তেওঁলোকৰ একেবাৰে ওচৰৰ পৰাই আহিছে ৷সেই সময়তে শইকীয়াই ভিতৰলৈ  দৌৰি আহি কলেহি  “আমাৰ  ওপৰ ফ্লৰত  থকা  বৰুৱানীক হস্পিতালৈ নিবলৈ  এম্বুলেন্স আহিছে নহয় ৷“ বাহিৰলৈ জুমি চাই শইকীয়ানীয়ে দেখিলে  ইতিমধ্যে এম্বুলেন্সখন গুচি গৈছে ৷অকনো পলম নকৰি লৰালৰিকৈ তেওঁ ওপৰ মহল পালেগৈ ৷শইকীয়ানীয়ে গৈ দেখিলে বৰুৱানীৰ  মাকে 'মোৰ ছোৱালী জনীৰ কি হ'ল' বুলি চিঞৰি চিঞৰি কান্দি আছে৷ তেখেতক কি বুলি শান্তনা দিব শইকীয়ানীয়ে ভাৱিয়েই নাপালে ৷তেওঁৰ চকুও চকুপানীৰে  উপচি পৰিছে বুলি এটোপাল  চকুলো টপককৈ সৰি পৰাতহে গম পালে  ৷ সবিশেষ  বৰুৱানী মাকৰ মূখৰ  পৰাই গম লৈ শইকীয়ানীয়ে জানিলে যে গোসাঁই ঘৰত বন্তিগছি জ্বলাবলৈ লওঁতেই তাতে হঠাতে ঢলি পৰিল ৷তেওঁ মাথোঁ ভগৱানৰ ওচৰত প্ৰাৰ্থনা  জনালে  মানুহগৰাকী যেন ভালহৈ আহে ৷তেওঁ বৰুৱানী মাকৰ ওচৰতে বহি নেদেখাজনক  বৰুৱানী  যেন সুস্থ হৈ ঘৰলৈ ঘুুৰি আহে তাৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা জনাবলৈ ক’লে৷

       সময়বোৰ নাযায়  নুপুৱাই ৷ঘড়ীৰ কাটাকেইদাল  যেন স্তব্ধ হৈ গৈছে ৷ নীৰৱতাই আৱৰি ধৰিছে গোটেই  ঘৰখন ৷ হঠাৎ  বৰুৱানীৰ ল’ৰাটোৰ ফোনটো বাজি উঠিল ৷ ল’ৰাটোৱে এটা চিঞৰ মাৰি ক’লে -আইতা মা বোলে আৰু নাই দেউতাই ফোন কৰিছে ৷“ লাহে লাহে পৰিবেশটো গহীন হৈ আহিল ৷আগতকৈ কান্দোনৰ  ৰোল বেছি হ’ল ৷শইকীয়ানীয়ে কি  কৰিব কি নকৰিব  যেন লাগিল ৷ধৈয্য সহকাৰে  বৰুৱানী ৰ ল’ৰাটোক বুজাই মেলি  সিহঁতৰ  সম্পৰ্কীয় বিলাকলৈ ফোন কৰি খবৰটো দিবলৈ কলে ৷ চাওঁতে চাওঁতে মানুহ এজন দুজন কৈ ভালেখিনি  গোট খালেহি ৷ সকলোৰে  চকুত চকুপানী ৷  নিয়তিৰ কি পৰিহাস!কাৰোবাৰ জীৱনলৈ  যেতিয়া মৃত্যু আহে তেওঁ এই পৃথিৱী এৰি যাবই লাগিব ৷জীৱনটো এখন নাট ঘৰ ৷ নাটক শেষ হলে সকলো ভাও এৰি যাবই  লাগিব ৷

         সকলোৰে মূখত  মাথোঁ এটাই কথা  মানুহ বাৰু এনেকৈ মৰেনে  ৷ যোৱা সপ্তাহত নতুন ঘৰটো লৈছিলেহে ৷তেওঁ ঘৰটোত এদিনো  থাকিবলৈকে নাপালে ৷অন্তত কেইবছৰ মান ঘৰটোত থাকিবলৈ  পোৱা হেতেঁন ৷ বিদেশত থকা  ছোৱালী জনীলৈ খবৰটো দিলেনে নাই সকলোৱ একে মুখে  সুধিলে। সকলোৱে  মাথোঁ  ইচ্ ইচ্ আছ আছ ৷মানুহজনীৰ মনৰ আশা মনতে  গল ৷ছোৱালীজনীৰো বিয়াখন পাতিবলৈ নাপালে ৷বৰ ধুমধামেৰে বিয়াখন পাতিম বুলি ভাবিছিলে ৷ পঢ়ি থকা  ল’ৰাটোকো একো এটা সংস্হাপন  দি থৈ যাব নোৱাৰিলে ৷বৰ দুখৰ কথা  বুজিছে ।যেতিয়া মৃত্যুৱে কাৰোবাক হাত বাউলি মাতে তেওঁ এই পৃথিৱী এৰি যাবই লাগিব ৷ মৃত্যুৱেই মানুহৰ অন্তিম যাএা ৷ ধনীয়েই হওক বা  দুখীয়াই হওক  মৃত্যুৰ আগত সকলোৱে হাৰ মানিবই লাগিব ৷শইকীয়ানীয়ে জীৱনৰ অনিত্যতাৰ কথা  আকৌ এবাৰ উপলব্ধি কৰি গভীৰ  আকুলতাৰে নেদেখাজনৰ চৰণত কৰযোৰে বৰুৱানীৰ আত্মাৰ সদগতি  কামনা কৰিলে ৷

    সময় গতিশীল ৷ই কালৈকো ৰৈ নাথাকে ৷ স্বোতস্বনী সময়ৰ গতিত এদিন সকলো হেৰাই যায় মাথোঁ  ৰৈ যায় জীৱন বাটৰ  প্ৰতিটো ঘটণা  পৰিঘটনা স্মৃতিৰ স্মাৰকটো খোদিত হৈ ৰৈ যায় ৷সময়েপাহৰাই দিয়ে যন্ত্ৰণা৷ দিয়ে সহিবৰ শক্তি ৷ আগবাঢ়ি যোৱাৰ  মন্ত্ৰপুত শক্তি। ৷

     

        সত্য ঘটনাৰ আলমত  ৷