পুথিভঁৰালঃ জ্ঞানৰ আলোকস্তম্ভ
চিন্ময় অনুৰাগ নাথ
মাণিকপুৰ, বঙাইগাঁও
পৃথিৱীৰ সকলো সা-সম্পত্তিৰ ভিতৰত আটাইতকৈ মূল্যৱান হ’ল জ্ঞান। এই জ্ঞানৰ অমৰ উৎসস্থলটোৱে হ'ল পুথিভঁৰাল। এটা পুথিভঁৰাল কেৱল কিতাপ থোৱা ঠাই নহয়, ই হ’ল মানুহৰ চিন্তন, ধাৰণা, সৃষ্টিশীলতা, আৰু ইতিহাসৰ এক মৌন সাক্ষী। যিমানেই যুগ সলনি নহওঁক, যিমানেই প্ৰযুক্তি উন্নত নহওঁক কিয় পুথিভঁৰালৰ গুৰুত্ব কেতিয়াও কমি নাযায়।
পুথিভঁৰাল হৈছে একপ্ৰকাৰৰ জ্যোতি, যিয়ে অনাগত প্ৰজন্মক আঁতৰৰ পথ দেখুৱাই দিয়ে। ই এক বহুমূলীয়া সম্পদ, যি সকলোৰে বাবে উন্মুক্ত, সকলোৰে বাবে সহজলভ্য।
শিশুৱে প্ৰথমবাৰৰ বাবে পুথিভঁৰালত খোঁজ থোৱা মুহূর্তটো এক যাদুময় অনুভৱ। নীৰৱতাৰ মাজত কিতাপৰ পৃষ্ঠাবোৰৰ পাত উলোটোৱাৰ শব্দ যেন কোনো গম্ভীৰ সংগীতৰ সুৰ। এই ঠাইখিনিয়ে মানুহৰ মনত জাগ্ৰত কৰে জ্ঞান, সৃষ্টিশীলতা আৰু স্ব-অন্বেষণৰ এক অবিৰত যাত্ৰা।
পুথিভঁৰালত থকাৰ কিতাপসমূহ কেৱল সৰু সৰু আখৰ পূৰ্ণ কাগজৰ পাত নহয়, সেইবোৰ হৈছে শতাব্দীৰ চিন্তা, মনৰ গভীৰতা আৰু জীৱনৰ সংগ্ৰহ।
আজি ডিজিটেল যুগত সকলো তথ্য মাত্ৰ এটা ক্লিকৰ দূৰত্বত, তথাপি পুথিভঁৰালৰ সুগন্ধ, তাৰ পৰিৱেশ, আৰু পুথিৰ সৈতে হোৱা মৌন সংলাপৰ বিকল্প নাই। ই মাত্ৰ জ্ঞানৰ নহয়, এক অনুভৱৰ আধাৰ। তাত বহি কিতাপ পঢ়ি থকা এজন পাঠকৰ চকুত দেখা যায় এক অপৰিসীম তৃপ্তি, যি অনলাইন স্ক্ৰিন অথবা সামাজিক মাধ্যমে কেতিয়াও দিব নোৱাৰে।
সকলো গাঁও, চহৰ, বিদ্যালয়, মহাবিদ্যালয় আৰু বিশ্ববিদ্যালয়ত এটা সমৃদ্ধ পুথিভঁৰাল থাকিব লাগে। কিয়নো ই হৈছে সামাজিক ন্যায়ৰ এক উদাহৰণ — সকলোৰে বাবে একে ধৰণৰ জ্ঞান সহজলভ্য কৰাৰ পথ। পুথিভঁৰাল হ’ল তেনে এখন ঠাই, য’ত ধনী-দুখীয়াৰ কোনো ভেদা-ভেদ নাই।
আজিৰ সমাজত পুথিভঁৰালক পুনৰ কেন্দ্ৰবিন্দু কৰি গঢ়ি তোলা উচিত এক পাঠ-সংস্কৃতি। শিশু-কিশোৰৰ পৰা বৃদ্ধলৈকে সকলোৰে মাজত পুথিভঁৰালৰ প্ৰতি মৰম আৰু গৰ্ব জন্মাব লাগিব।
পুথিভঁৰাল জীয়াই থাকিলে — জীয়াই থাকে এখন সমাজৰ চিন্তন, চেতনাৰ পৰম্পৰা আৰু মানৱতাৰ বাট।
সেয়েহে আহক, আমি সকলো মিলি পুথিভঁৰালৰ ধাৰা আগুৱাই নিবলৈ একবদ্ধ হ’ব লাগিব, কাৰণ পুথিভঁৰালৰ মাজতে আছে আমাৰ অতীত, বৰ্তমান আৰু ভৱিষ্যৎ — সেয়া সংৰক্ষণ কৰাটো আমাৰ সকলোৰে দায়িত্ব।
Doksiri দকচিৰি, আগষ্ট, ২০২৫
No comments:
Post a Comment