তোমাক দেখা পোৱাৰ আশা
কুঞ্জলতা টাইদ
ঘূণাসূঁতি, লখিমপুৰ
ৰাতিৰ আকাশত তৰাবোৰ জ্বলে,
প্ৰতি তৰা যেন তোমাৰ চকুৰ জুই,
নিভাই নিভাই উঠি যায় নিশা,
তথাপি মোৰ হৃদয়ত জ্বলেই এক আশা—
তোমাক দেখা পোৱাৰ আশা।
বতাহে যদি তোমাৰ চুলিত লাগে,
তেওঁৰ সুবাস মোৰ ওচৰলৈ আহে।
মোৰ বুকুত হ’ল এক মৃদু কম্পন,
বুজাওঁ, সেই বতাহে তোমাৰ নাম সুতুলি ক’লে—
“তুমি ওচৰত আছা।”
দিনবোৰৰ ভিৰত তোমাৰ মুখ পিন্ধি হাঁহি,
কল্পনাৰ বাটত মই গৈ ফুৰোঁ একাকী।
ৰাস্তাৰ মোনাত সূৰ্যৰ পোহৰ,
তোমাৰ গালৰ সূৰ্যোদয় যেন তাত প্ৰকাশে।
আহা, তোমাৰ সেই হাঁহিৰ উষ্ণতাই মোৰ জীৱন।
বহুত দূৰ, বহুত দিন, বহুত বিশ্বাস—
পুনৰ কিবা দিন, সময়ৰ কোনো পোহৰত,
আমাৰ দৃষ্টি মিলিব।
তুমি তেতিয়া হয়তো অন্য কোনো বাটে আহিবা,
আৰু মই থাকিম অপেক্ষাৰ বাটত,
হাতত ফুল, চকুত আশা, মুখত প্ৰাৰ্থনা।
কবিতা, গীত, জীৱন—
সকলোবোৰ তোমাৰ নামত লেখা।
মোৰ কলমে তোমাক চিনে,
মোৰ নীৰৱতাই তোমাৰ ভাষা কয়।
তোমাৰ উপস্থিতি নোহোৱা হ’লেও,
মোৰ বুকুত তুমি সদায় উপস্থিত।
ৰাতি জেগা, উৰুলা চপল চিন্তা,
সপোনৰ পাতালত তোমাৰ মুখ দেখা যায়।
তোমাৰ নামটো বায়ুত গুচি যায়,
তথাপিও তাৰ প্ৰতিধ্বনি ৰ’ব অনন্তকাল—
“তোমাক দেখা পোৱাৰ আশা।”
তুমি আহিবা, নে নাহিবা—
সেইটো মই নাজানোঁ, জানোঁ কেৱল এক কথাই,
যেতিয়ালৈ মোৰ নিঃশ্বাস আছে,
তেতিয়ালৈ মই জীৱনলৈ তোমাৰ নামেই ক’ম,
প্ৰতি নিশা, প্ৰতি প্ৰভাত—
তোমাক দেখা পোৱাৰ আশা।
No comments:
Post a Comment