বোধৰ পাছৰ পদ্য

    ইলামণি শইকীয়া

    

  স্তৱক- এক

নিজাকৈ কিবা আছে বুলি

কোনসতে কওঁ

মুখৰ মাতষাৰেইচোন নাই৷

আনৰ সুৰত সুৰ টানিছো

আনৰ কথাৰে কণ্ঠৰ শিৰ ফুলাইছো৷

  স্তৱক-দুই

যিফালে বতাহ সেইফালেই নিজক হাওলাই দিছোঁ

তাৰ পাছত বাহু দাঙি চিঞৰিছোঁ--

আমি স্বাধীন

স্বাধীনতৰ সোৱাদ মোৰ ককা, আজোককাই পাইছিল

ঘাম-তেজেৰে পখালি যি

বিবেকক আয়ুস্মান কৰিছিল

  স্তৱক-তিনি

লেটাই বাহটোকে বিশাল দেখে

মূৰ্খই বিক্ৰী যোৱা বিবেকেৰে

পৃথিৱীক পদানত কৰাৰ বধিৰ সাধনা কৰে৷

উপৰিপুৰুষে তাহানিতেই কৈ গৈছিল-'সৰুক বৰ আসন নিদিবি’

স্তৱক-চাৰি

ঠিক এনেকৈয়ে পাৰ হ’ব আমাৰ কুকুৰধূলি জীৱন

এছোৱা খাবলৈ মুখ মেলি থাকোঁতে,আনচোৱা চুৱাপাতনিত লেটি লৈ ফুৰোঁতে

সিহঁতৰ চিঞৰবোৰ ব্যৰ্থ বুমেৰাং৷

উপসংহাৰ-

সাধাৰণ নৰমনিচ আমি

বেলি গ’ল গধুলি হ’ল

কানি-কাপোৰো 'কুলা' হ’ল

দুৱাৰৰ দাং মাৰি বৃত্তত বন্দী 'পিথবী’ৰ নপতা ফুকন হ’লো আমি৷

কুলা- উজনিৰ কিছু কিছু ঠাইৰ কথিত শব্দ৷ লিখিত ৰূপ- ক’লা৷

পিথবী-এইটো শব্দৰ ক্ষেত্ৰতো একে কথা৷ লিখিত ৰূপ-পৃথিৱী