শোকাৰ্ত বৃদ্ধাৱাস

                          দেৱজিৎ কোঁৱৰ

                                       শিৱসাগৰ

শাৰদী ঊষাৰ হেঙুলী প্ৰভা,

তেনেকৈয়ে মনৰ দাপোণত হেঁপাহৰ চূড়া ।

স্মৃতিত সমস্ত  দিন,

এতিয়া সূৰ্য  হিয়াহীন !

শোকাৰ্ত বৃদ্ধাৱাস...

কোনে কয় অতীত বিলিন কালৰ গতিত ?

আজিও সৰ্বশৰীৰত তৰংগায়িত,

প্ৰতিটো সূৰ্যই মাৰে ভুমুকি

মনৰ   কোঠালিত ।

নিজানত  মাজনিশা

সৰ্বাঙ্গত  ধাৰণ  কৰা

শত-সহস্ৰ  সেউজ আশা ।

বুকুৰ  উমানত  ভাঙে  হিয়া,

হৃদয়ত অন্তহীন কৰুণ শোকগাথা !

শোকাৰ্ত  বৃদ্ধাৱাস...

নিজকে উবুৰিয়াই দিয়া আশাত

শূন্য  জীৱন-প্ৰৱাহ ।

কোনে মোহাৰিব দুৰ্যোগৰ দুখ ?

সূৰ্যই  লৈছে  অন্ধ খোজ,

দহি নিয়া জুইত সাঁচতীয়া সুখ ।।