নিশাৰ কবিতা
লক্ষীনাৰায়ণ শৰ্মা
চন্দন নগৰৰ সোঁফালৰ গলিটো মোৰ চিনাকি,
তাত নিশাৰ আঁচলত থমকি ৰোৱা বহুত হাঁহি আৰু কান্দোন আছে।
মই সদায় যাওঁ তালৈ,
তাত এগৰাকী নাৰী থাকে —
যাৰ আঁচলেৰে ঢকা আছে বহুতো অপ্ৰকাশিত কাহিনী।
তাইৰ এটা সন্তান আছে,
যাৰ চকুত “দেউতা” শব্দটো যেন
এখন খালী টোকাবহী —
পাত লুটিয়ালেও কাহিনী নাপাওঁ।
তাইৰ ওচৰলৈ মই কেতিয়াও হাত নিনিওঁ,
নাচাওঁ তাইৰ উকা কপালখন —
ভয় কৰোঁ –
মই আকৌ এজন সন্তানৰ জীৱনত
একেখন খালী টোকাবহী হৈ সলনি কৰি নিদিওঁ
তাৰ জীৱনৰ পৃষ্ঠাবোৰ
ৰাস্তাটোৰ প্ৰতি নিশা ঢাকনি মাৰি থকা আঁচল,
মই সলনি কৰিব নোৱাৰোঁ —
মাত্ৰ চাই থাকোঁ,
যেন কোনোবাদিন তাইৰ সন্তানে
গলিটোত ফুলি উঠা এপাহ সপোনৰ ফুল চাব পাৰে।
Doksiri দকচিৰি, ছেপ্তেম্বৰ, ২০২৫
No comments:
Post a Comment